Саяхан нэг найз маань 1-р ангийн охиныхоо дэвтрийн зургийг явуулж, хэдэн ч хуудас бичээд гоё бичихгүй юм аа, яаж засах вэ зөвлөөч гэв.
Сурч мэдэхийг хүсэн, сургуульд орно гэж хоног, өдрийг тоолон хүлээсээр ирдэг бяцхан амьтдыг үсэг хуулуулан бичиж залхаан, сургуульд дургүй болгодог миний л хүүхэд үеийн арга барил одоо ч хэвээр.
Монголд 6-р ангид орох жил очсон охиноо “Би монгол бичиг сурна, ямар гоё вэ” гэж эхлээд, нэг үсгээ хэдэн хуудас хуулан бичсэнийхээ дараа “Монгол бичиг сурах дургүй болчихлоо” гэхийг сонсохдоо яг энэ “гоё бичих” моод хичнээн хүүхдийн сурах сонирхлыг үгүй хийдгийг дахин мэдэрч билээ. Сайн багштай байсан ч сургалтын төлөвлөгөө нь тийм тул бид яах сан билээ.
“Чи гоё бичдэг үү гэж асуудаггүй, чи уншиж бичиж чаддаг уу” гэж хүн асуудаг. “Чи монгол бичиг мэдэх үү” гэж асуудгаас “Чи гоё бичдэг үү?” гэж хүн асуудаггүй. Үнэхээр гоё бичих шаардлагатай бол уншиж бичиж сураад, дараа нь гоё бичигтээ анхаарах хэрэгтэй шүү дээ. Эхлээд агуулга, дараа нь хэлбэртээ санаа тавина гэсэн үг.
Бидний хэлбэр хөөдөг сэтгэлгээний нэг жишээ энэ. Бөрбөри өмсчөөд хэрэлддэг бүсгүйг гайхах хэрэггүй, бид ийнхүү тогтолцоогоороо төрүүлдэг бус уу.
Гаднаа гяланцаг, дотроо пяланцаг.
Гоё чамин, гаднах үзэмж, материаллаг хэрэгцээ, өөрөөр хэлбэл, хэлбэрт хэт анхаарч, “агуулга”-аасаа холдохоор ямар нийгэм бүтээдгийнхээ горыг яг одоо бид амсаж байна шүү дээ.
Манай зургаан настангуудыг ээж ааваараа зэмлүүлэн, элэмэнтэн дэвтрээ элэгттэл нь үе, үсэг хуулж суух хооронд үе тэнгийнхэн нь үлгэр домог уншиж, үгийн сан нь баяжиж, улс үндэстэн, дэлхийн соёлоос суралцан, “тасарч” байна, бусад газар.
Ц.Наранцэцэг (фэйсбүүк хэрэглэгчийн пост)
