Хүн хүнд урлаг, утга зохиолыг ойлгох өөрсдийнх нь хэр хэмжээ гэж байна.
Тухайн хүн өөрийнхөө хэмжээний л дууг дуулж, өөрийнхөө хэмжээний л номыг таашааж, өөрийнхөө хэмжээний л киног ойлгож, өөрийнхөө хэмжээний л зургийг биширдэг. Яг л өөрийнхөө хэмжээний хүүхэнд дурлаж, өөрийнхөө хэмжээгээр амьдралыг хардаг шигээ…
Өөрийнхөө жинхэнэ хэмжээнээс дээгүүр харагдах аргад зарим нь суралцавч нэмэргүй, эцэстээ ердөө нөгөө л хэмжээндээ унах бүлгээ…
Тийм учраас л зарим хүн доктор цол хүртэвч эрдэмгүй хэвээрээ л үлддэг. Зарим хүн насаараа их сургуульд багшилж профессор гэгдэвч, сэтгэлгээ нь бага сургуулийн хүүхдийн хэмжээнд л гацчихсан байдаг. Зарим хүн насан туршаа судар ном шагайвч жинхэнэ ба хуурмагийг ялгах ухаан суудаггүй.
Тэд сайныг олж үзэхгүй, мууг тэнгэрт тултал магтах нь энүүхэнд. Хичээл зүтгэл нь ийн талаар өнгөрсний буруутан нь ердөө л тухайн хүний “шанаганы хэмжээ” буюу.
Тэгэхээр, зарим хүн ямагт өсч хөгжиж явдаг нь түүний хэмжээ юм. Зарим хүн яагаад ч нэмэргүй үлддэг нь мөн л түүний хэмжээ юм даа…
