Уржигдархан Монгол тулгатны 100 эрхмээр өөрийнх нь орсон нэвтрүүлгийг үзээд бахархаж суулаа. Гэтэл хаврын тэргүүн сартай зэрэгцээд халин одож дээ та минь. Боржигоны бор талынхаа элгийг сүмлэн шингэ дээ. Ум сайн амгалан болог.
Б. Лхагвасүрэн “Боржгоны бор тал”
Санаа алдахад эхийн сүү тагнайд амтагдаж
Салхины үзүүрийг нь залгихад агь хоолойд аргасан боржгоны бор тал минь
Тэргэл саран туулж баралгүй хээр хонодог
Тэнгэрийн хэвтэр буурал тал минь
Таанын цагаан толгойноос өөр тайтгаруулах цэцэггүй нүцгэн тал минь
Нандин эрхэмсэг эгэл боргилын туйл
Нар хур царайчилсан газрын саальтай хормой минь
Тэнгэр эцээж чулуу ханарааж төрөх тал минь чи торго шиг зөөлөн байсан.
Жаргал зовлон хоёрыг амсаж эдлэж
Чулуун дээр чинь баяр гунигийн нулимсаа унагахад
Эр хүн шин нуруутай бай гэсэн шиг
Эргүүлж над руу цацан хатуугаас хатуу байсан чи
Сайран дээр чинь өдөлсөн жигүүртэн тэнгэртээ нөгчихөд
Салхи хөлөгөлсөн өд нь чам дээрээ л эргэж буудаг
Ботго нь үхсэн ингэний борвио хагартал савирсан цусны туяатай сүүг
Чи л залгилж зовлонг нь хугасалж , чинэсэн хөхийг нь амирлуулсан.
Дээдсийн шарил харваж унасан тэнгэрийн солирийг ч
Дэлхийн төвтэй чи л нийлүүлсэн
Чиний л шарх зүрхний минь шархнаас хождож анидаг юмаа тал минь.
Тугалын бэлчээрээс эхлэн тоглоом дэлгэсэндээ чи намайг эрх болгосон
Туулсан зуунуудын гашуун сургамжийг хэлж зүрхлээгүйдээн чи намайг гэнэн болгосон
Газрын нүдэн булгийн чинь хад цоолсон дошгин цамнаа намайг эрэмгий болгосон
Хөрөөний ир шиг алсын намхан уулсын чинь орой
Хөх галын чинь ирт улаан дөл намайг бадрангуй болгосон
Сайхан чиний гандах элэгдэх хоёр
Сартай шөнийн чинь чимээн зангирах цагаан аялгуу намайг уяхан болгосон
Байдуу мянганы уулсаа дуурайж толгойд минь буурал сууж
Багадаа хөхсөн эхийн минь сүү гадагшлахын цагт
Шүлгээн би чам дээрээ хүн чулуу шиг орхиод
Сүүдрээн дарж унахдаа элгийг чинь сүмлэн шингэнээ боржгоны бор тал минь…