Москвагийн нэгэн дүүргийн Борисовын нэрэмжит 2-р эмнэлгийн эрчимт эмчилгээний тасгийн сувилагч асан Василий Липилин Ковид 19 өвчний оноштойгоор 4 р сарын 9 нд нас баржээ.
Тэрээр амьдралынхаа сүүлийн хэдэн хоногт амьсгалын хурц дутагдлын улмаас амьсгал дэмжих аппаратаар амьсгалж байсан боловч 50 насандаа хорвоог орхижээ. Гуравдугаар сарын 31 өдөр өөрийн фэйсвүүк хуудсандаа сүүлийн удаа нэгэн шүлэг бичиж үлдээжээ.
Тэр энэ амьдралаас явж байгаагаа ойлгож байсан.
Бас бусдад юу хэлэх ёстой вэ, уутанд хэвтэж байна, би.
Шарил хадгалах газарт биш, бунханд ч биш
Аль өчигдөр хорвоог орхисон нэгний
Амьгүй болсон биен дээр хэвтэж байна.
Өтөл нас нь дөхчихсөн өвгөн бишээ, би.
Үхэх ялтай нүгэлтэн ч биш,архичин ч биш.
Хичнээн амьдрахыг хүссэн ч гэлээ
Хорон муутай тэмцэх л ёстой болсон нэгэн.
Би хүмүүсийн тэнэглэлтэй тулалдан
Тэнхээгээ барагдтал тусалсан байхад
Би та нарыг аварч эмчилсэн атал
Та нар яагаад энд надтай хамт байна вэ, хариулаач.
Хэдийгээр гэм зэмгүй харагдаж байгаа ч
Хүмүүс та нарын аминчхан зан л намайг алсан.
Үхлийг хариулт мөнгө ч үгүй тарааж байгаа та нарыг
Үг дуугүй хорионд л нулимчих хэрэгтэй байсан юм.
Хэн ч мөнх амьдардаггүй ч юм шүү.
Хэзээний толгойгоо ажиллуулж ухаарах цаг болсон.
Голт зүрхнээсээ бусдыгаа одоо хайрла
Гэртээ бүгд дэлгэц ширтээд л сууж бай.
Хэн нэгний үлдэгдэл
Үмхийрээд тэнд уутанд хэвтэж байхад
Харин та зугаалж, дэмий ярихыг хүсэн
Үеийнхэнтэй клубт согтуугаараа нулимцгааж байна.
Цаг хугацаа таны хувьд бараг дуусч
Цээж чинь амьсгал чадахаа больчихоод
Дуу тавин ёолж, тарчлахдаа тийчлэхэд чинь
Дараа нь бүгдийг надад авчирдаг юм.
Амийг минь аваач гэж та
Бөглүү чимээгүйгээр шивнэн гуйвч
Аль хэдийнээ би чиний аврагч биш болжээ .
Би үхээд уутанд хэвтэж байна!
*****
Я ВРАЧ, Я УМЕР И ЛЕЖУ…
Я умер и лежу в мешке,
Лежу не в морге, не в могиле,
Лежу на ком-то, кто вчера
Уже успел наш мир покинуть
Мне лет не много, не старик,
И не убогий, не пропойца.
Я просто тот, кто жить хотел,
Но должен был со злом бороться.
Я бился с глупостью людской.
Я вас тянул из сил последних,
Я вас спасал, я вас лечил.
За что вы так со мной, ответьте!
Меня убил ваш эгоизм,
Беспечный позитив не кстати.
Плевать вам было на запрет,
Вы раздавали смерть без сдачи.
Чем чушь нести и рассуждать
О том, как все мы тут не вечны,
Пора бы мозг вам свой включать
И просто быть к другим сердечней.
Сидите дома, вашу мать,
Со всех экранов вам талдычат.
Но вам плевать, что там в мешках
Уже гниют останки чьи-то.
Вам хочется гулять, болтать,
С друзьями в клубах тусоваться,
Потом несётесь все ко мне,
Когда начнёте задыхаться.
Когда пропев и проплясав,
Вы время чьё-то сократили.
«СПАСИ МЕНЯ!»— шепнёте вы,
Но я уже вам не спаситель.
Я умер, я лежу в мешке…
