Оюутан Дугар гэртээ шал согтуу ирэв. Эхлээд өрөөсөн гутлаа дараа нь, нэг гутлаа, оймсоо, түүний дараа өмд цамцаа цувуулан хаясан байлаа. Өглөө сэрэхэд хоёр чих нь халуу шатаж, өрөөсөн нүд нь тагларч, хамраас нь цус гарсан бололтой дэрэн дээр цусан толбо болсон байв. Өчигдрийн явдлыг санах гэж оролдлоо. Хагас сайн өдрийн өглөө байсан болохоор тэр унтаж унтаж сэрээд ТҮЦ-рүү тамхи авахаар очоод, тамхиа аваад эргэтэл, Заамарт цуг нинжадаж байсан нэгэнтэй халз тулгарчихав.
– За юу байна даа хөө. Тэр хоёр ингэж уулзалдаад халуун дотноор гар бариад тэднийд очиж баахан худлаа ярив.
Зун нь тэр хоёр “Чадын хонхорт” манаргаж явсан хоёр. Алтны ченжүүдэд нэг шүдлэн /нинжа нар ингэж нэрлэдэг/ наймаалаад зуу гаран мянган төгрөг халаасалж, наймааны гэрүүдээс дөрвөн шил архи, баахан идэх юм аваад алс гарч билээ. Нэг нэг шил архи задалж,тамхи асаагаад тухлан сууж ходоодруугаа хоолыг шидэх шиг болов.
Төдөлгүй тулгаж уусан хоёр шил архи дуусаж дараагийн архи задран талдаа орох үед Дугар аль хэдийн тасарсан байлаа. Уг нь ярьсанаараа бол “Мон Сов” орж хүүхэндэх яриатай байсан боловч аль аль нь үлдсэн архиа ууж чадсангүй, бичлэггүй болсон билээ. Тэгээд яалаа даа. Дугар арван нэгэн цагийн үед чүү ай ухаан орсон. Гэр дэлгүүр гэгдэх хэдэн гэрлүү очиж бужигнуулж бужигнуулж тэндээсээ байрлаж байгаа майхан руугаа явж байгаагаа тэр мэдэж байлаа.
Харин өрөөсөн гутал нь байсангүй..Аа яа яа “Чадын Хонхорын тэр олон нүхэнд унаж үхээгүйдээ тэр өөртөө баярлаж аман дотроо үглэж явлаа. Архи нь сайн гараагүй болохоор орчны юмс бүрэн баран мэдэгдэж, үлмэдэгдэх нарийн замаар баримжаалан алхах зуур замд байх нэгэн гэрлүү яваад орчихов. Гэрийн дотор лааны гэрэлд дөрөв таван нинжа залуу хөзөр тоглон сууж байлаа. Өрөөсөн гуталгүй үсээ хусуулж хамаг хувцас нь шороо тоос болсон түүнийг нинжа нар хараад тийм ч таатай хүлээж авсангүй. Хаанаас хаа хүрч явааа мангар бацаан вэ? хэмээн нэг нь зэвүүрхэн асуусанд Дугар мөчөөгүй өгсөнгүй. Согтуу сохор ухаанаар
-Ганц худагт хэдэн cap суугаад нутаг явж байна даа хэмээсэнд: Нөгөө хэд түүнийг огтхон ч тоосонгүй бүдүүн нарийн дуугаар хо хо ха ха хэ хэ хэмээн инээлдэв. Тэдний дотроос нэлээн булиадуу бүлтэйхэн залуу босож ирээд Дугарыг заамдан авч
– Юу гээд хуцаад байгаа муу мангар бацаан бэ. Үхээгүй дээрээ зайлаарай хэмээн түүнийг үүдээр гартал түлхэж билээ. Харин Дугар гэрлүү буцаж орсонгүй. Тэмцэлдээд ч дөрөв, тав хүнийг яаж барах билээ. Нэг мэдхэд гэртээ ирж унтсан байв. Тэрнээс хойш тэгтлээ нэг их сүртэй халуурсангүй. Удалгүй намар болж хичээл эхлэх цаг болоход Дугар овоо хэдэн төгрөгтэй болж сургалтынхаа төлбөрийг ч хийсэн. Хичээл эхлээд нэг хэсэгтээ ангийн нөхөдтэйгээ бужигнаж зуны болсон явдлыг хөгжилдөн өгүүлнэ.
Харин өчигдөр Данхартай халз тулгарчихав. Дэнхийсэн том биетэй, данхайсан том лүү толгойтой залуугийн нэрийг уг нь Эрдэнэбат гэдгийг тэр сайн мэднэ. Нинжа нар түүнийг Данхар гэж хочлон дууддаг ажээ. Дугар түүнийг чанараар сайн эр хэмээн дотроо их тооно.
Нинжа нарын дотор болсон хэд хэдэн том зодоонд Данхар түүнийг хамгаалсан билээ. Тэр хоёр бага үдээс өмнөхөн тэднийхээс гарч биллиардны газар цаг хэртэй тоглосон боловч хэн хэнд нь үргэлжлүүлэн тоглох сонирхол байсангүй. Тэндээсээ “таски” барин хорооллын нэгэн bar-ний гадаа ирж бууцгаав.
Данхар овоо мөнгөтэй ажээ. Пиво уух уу? цагаан юмаар дагнах уу? хэмээн Дугараас асуугаад хариулж амжаагүй байтал
-За за пивоор дагнасан нь дээр байх. Холихоор шартаад байдаг юм хэмээн барны үйлчлэгчийг дуудан хорин шил шар айрагны бөглөө мултлуулав.
Нэлээн орой болсон боловч сайхь хоёр суусаар л байлаа. Хорин шил шар айргаа хэдийн ууж дуусаад дахин таван шил шар айраг, нэг шил цагаан архи авч үргэлжлүүлэн наргих зуур Данхар хэдүйд нь ч юм хоёр хүүхэн авчирч ширээндээ суулгалаа. Харин Дугар их согтож байгаагаа мэдэж байвч нэг хүүхэнтэй нь давгүй яриа үүсгэж амжив. Бар хаахаас өмнөхөн тэр дөрөв үүдээр гарахад Дугар хөл дээрээ арай ядан тогтож байлаа. Үүдний өндөр шатаар нөгөө хүүхнээр дэмнүүлэн арай ядан бууж хоёр ч гишгээгүй байтал тэдний өмнө цагаан өнгийн So-nata-2 машин ирж их л хүчтэй тооромзолоход дотроос нь шкаф шиг гурван залуу бууж ирлээ. Нэг өндөр нь Данхарын хажууд зогсож байсан хүүхнийг үсдэн авч машин руу чирэв.
Аа муу гичий ингэж явдаг бий вий хэмээн араа шүд нь тачигнан байхад Данхар мөчөөгүй өгсөнгүй.
– Өө Муу лаларуудаа яаж байна аа! хэмээн нөгөө залуу руу дайрлаа. Дугар ч бас зүгээр байсангүй нэгийг нь цохиж унагахаар дайрсан боловч хожимджээ. Түүний нүүрэнд хүнд нударга тасхийн бууж тас гэдрэгээ харан уналаа. Тэрнээс хойш юу болсоныг Дугар мэдсэнгүй.
Намрын адаг сарын их хүйтэн шөнө Дугар төдийлэн удаан унтаж чадсангүй нэг сэргэхэд хатуу юм доороос нухахаар нь арай ядан өндийвэл, байшингийн ёроолд цементен дээр унтаж байлаа. Үүр цайх яагаачгүй бололтой гудамж цэвэрлэгчийн шүүрний дуу шир ширхийн дуугарахаас өөр аниргүй байлаа.
Ямар ч байсан “Жүүлхэд” хоносонгүй яаж хөлдөөд үхсэнгүй вэ гэж өөртөө баярлан өгүүлээд зам даган нэлээд явсаны эцэст “такси” барин гэртээ ирсэнээ тэр саналаа.
Дугар босож хүйтэн цай залгилаад толинд өөрийгөө харлаа. Нүд ч яахав аандаа зүгээр болчихно. Харин муу чих нь зааны чих шиг дэлбийтэлээ хөөж, пэндийтэл хөлдсөн байлаа. За байз сургууль орно. Ангийхандаа юу гэж хэлнэ дээ гэж тэр бодсон боловч харин ч зүгээр юмуу бөхчүүдийнх шиг хэмээн инээвхийлэн бодоод хоёр чихээ илвэл чис пасхийн хорслоо.
Эх сурвалж: П.Наранбаатар /Дулаан уул/ богино өгүүллэгийн номноос
