✍️ Хүүхэд харанхуйгаас айдаг. Харин насанд хүрсэн хойно бид гэрэл, үнэн, ил тод байдлаас айдаг болчихдог нь хачирхалтай. Гэвч энэ бол сэтгэлзүйн гүн гүнзгий өөрчлөлт, амьдралын шат бүрийн дотоод мөн чанар юм.
👶 Хүүхдийн айдас — мэдэхгүйтэй нүүр тулах
Хүүхдүүд харанхуйгаас айдаг нь хэн бүхэнд танил мэдрэмж. Учир нь харанхуйд юу нуугдаж байгааг мэдэхгүй. Сүүдэрт санаанд оромгүй амьтад, чимээгүй шивнээ, эсвэл хоосон орон зай хүлээж байх шиг…
Гэхдээ энэ бол хорвоогийн тухай сурах гэсэн анхны алхам. Айдсаар дамжуулан хүүхэд дэлхийтэй танилцаж, мэдэхгүйгээ мэдэж эхэлдэг. Энэ айдас нь хор хөнөөлтэй бус — харин ч хамгаалагч, хөтлөгч.
🧍 Насанд хүрэгчийн айдас — өөрөөсөө зугтах
Харин том хүн болохын хэрээр айдас маань гадагшаа биш, дотогшоо чиглэж эхэлдэг. Бидний айдас бол харагдах вий, үнэн маань илчлэгдэх вий гэсэн эмээх мэдрэмж. Хэн нэгэнд “ямар үнэн дүр төрхтэй” гэдгээ харуулна гэхээс өөрийгөө хамгаалж, сүүдэрт амьдрахыг илүүд үздэг.
Гэрэл бидний дутуу дулимаг байдал, алдаа, зориггүй шийдвэрүүдийг тодосгож өгдөг. Тийм ч учраас үнэний өмнө зогсох гэдэг бидний хамгийн том сорилт болдог.
🌠 “Сүүдэрт хариулт байдаггүй”
Хүүхдэд цэцэрлэгийн багш “харанхуйд ч гэсэн одод байдаг шүү” гэж хэлдэг бол томчуудад хэн ч “сүүдэр дунд жинхэнэ хариулт хэзээ ч олддоггүй” гэж сануулдаггүй.
Харанхуй биднийг түр амрааж болох ч биднийг тайвшруулах, үнэнтэй нүүр тулах газар биш. Хэрвээ бид үнэндээ зоригтой хандвал, гэрэл биднийг шархлуулах бус, эдгээх хүчтэй болохыг ухаарна.
Хүүхдийн айдас бол хорвоотой танилцах замд тулгарсан байгалийн шинж. Том хүний айдас бол үнэнийг хүлээн зөвшөөрөхөөс зугтах сэтгэлийн хамгаалалт.
Гэхдээ алинд ч нэг зүйл адилхан: айдсыг давж байж л хүн урагшилдаг.
