Халхын голд тулалдаж явсан бололтой танкийг Ороын Вьязма гэх газрын гүн тайгаас олжээ. Учир нь танкнаас хавтаст цүнх, газрын зураг, гар буу, сум нь байсан бөгөөд хайртай бүсгүйдээ бичсэн захидал ч мөн байсан байна.
Уг захиаг эцсийн мөчөө хүлээх завсараа, бүх чадлаараа арай ядан бичээд амьсгал хураасан нь шууд ойлгогдохоор маш шимшрэм байж….
Захианаас харахад Халхын голын дайнд ч тулалдаж явсан дайчин эр байж…. Орчуулга дор буй
25 октября 1941 г.
” Здравствуй, моя Варя! Нет, не встретимся мы с тобой. Вчера мы в полдень громили еще одну гитлеровскую колонну. Фашистский снаряд пробил боковую броню и разорвался внутри. Пока уводил я машину в лес, Василий умер.
Похоронил я Василия Орлова в березовой роще. В ней было светло. Василий умер, не успев сказать мне ни единого слова.
Вот так из трех танкистов остался один. В сутемени въехал я в лес. Ночь прошла в муках, потерянно много крови. Сейчас почему-то боль, прожигающая всю грудь, улеглась и на душе тихо.
Очень обидно, что мы не всё сделали. Но мы сделали всё, что смогли. Наши товарищи погонят врага, который не должен ходить по нашим полям и лесам.
Никогда я не прожил бы жизнь так, если бы не ты, Варя. Ты помогала мне всегда: на Халхин-Голе и здесь. Наверное, все-таки кто любит, тот добрее к людям.
Спасибо тебе, родная! Человек стареет, а небо вечно молодое, как твои глаза, в которые только смотреть да любоваться. Они никогда не постареют, не поблекнут.
Пройдет время, люди залечат раны, люди построят новые города, вырастят новые сады. Наступит другая жизнь, другие песни будут петь.
Но никогда не забывайте песню про нас, про трех танкистов. У тебя будут расти красивые дети, ты еще будешь любить.
А я счастлив, что ухожу от вас с великой любовью к тебе.
…. Мои глаза размыты .. .. рука дрожит и дышит дышит…
Прощай! Любовь моя…
Твой Иван Колосов “
Сайн байна уу миний Варя. Бид уулзалдахгүй бололтой. Бид өчигдөр хагас өдөр Гитлерийн дахин нэг цувааг устгасан. Фашистын сум хажуу хуягийг нэвтэлж, дотор дэлбэрсэн. Гэвч би танкаа жолоодоод ой руу орж чадсан, Василий амь үрэгдсэн. Би Василий Орловыг хусан төгөлд оршуулсан. Тэнд түүнд гэгээтэй байсан. Василий надад нэг ч үг хэлж амжаагүй нас барсан. Ингээд гурван танкчнаас ганцаар би үлдлээ. Шөнө хэцүүхэн өнгөрсөн, их цус алдсан. Одоо яагаад ч юм бүх цээжийг шатаагаад байсан өвчин минь намдаж, сэтгэл санаа тайван болчихлоо. Бид бүгдийг хийж чадаагүйдээ их харамсаж байна. Гэхдээ бид чадах бүхнээ хийсэн. Манай нөхдүүд манай ой, талбайгаар явах ёсгүй дайснуудыг хөөж устгана. Варя хэрвээ чи минь байгаагүйсэн бол би ингэж удаан амьд явахгүй байсан байх. Чи надад Халхын голд ч, энд ч үргэлж туслаж байсан. Магадгүй хүмүүст сайн ханддаг тийм хэн нэгэнд дурладаг байх. Чамдаа баярлалаа хайрт минь. Хүмүүс хөгширдөг, харин тэнгэр л дурлахгүй байхын аргагүй чиний нүд шиг мөнхөд оршдог. Тэд хэзээ ч хөгширдөггүй. Цаг хугацаа өнгөрөхөд хүмүүс шархаа эдгээж, хүмүүс шинэ шинэ хотуудыг барьж, шинээр цэцэрлэгүүд баригдах болно. Өөр амьдрал эхэлж, өөр дууг дуулах болно. Харин бидний тухай өгүүлдэг гурван танкчны тухай дууг хэзээ ч бүү мартаарай. Чи олон сайхан үр хүүхэдтэй болж, дахин дурлах болно. Би чамд өгсөн аугаа хайртайгаа чамаас явж байгаадаа аз жаргалтай байна.
Нүд бүрэлзээд, амьсгал минь давчдаж, гар минь салгалж эхэллээ…
Үүрд баяртай…хайрт минь…Чиний Иван Колосов.
Иван Колосов гэх энэ эрхэм механик биш харин энэ танкийн экипажийн дарга байжээ.
