Хүү маань одоо 10 дугаар анги. Би хүүхэд байхдаа гэртээ оройн хоолоо идчихээд “би цадсангүй ээ” гээд хажуу айл руугаа ороод хоол идчихдэг байлаа гэж хүүдээ хэлтэл хүү:
-Паах та яасан худалч юм, та намайг бага байхад картын барааны үе хэцүү байсан, айлд өдөрт нэг л талх өгдөг байсан гээ биз дээ гэв.
Нээрээ тэр үед улс эх орон хэцүү байсан ч хөршийнхөө хүүд аяга хоол илүүчлэх сэтгэлтэй явсан юм шүү монголчууд.
Хөрш маань 15-уулаа амьдардаг хэрнээ Түнтүүш орж ирэх вий, хоол тавиарай гэлцдэг байсан гэж сүүлд сонсож билээ.
Хөршийн холбоо гэсэн бичиг давхар болгонд байдаг байсан. Давс сахар гуйна, мөнгө зээлнэ, шөнөөр хаалгыг нь балбаж халууны шил, эм авна, түлхүүрээ орхино. Хоорондоо зодолдсоныг орж салгана, хэрэлдэж байгаа эхнэр нөхрийг эвлүүлнэ. Хэдийд ч утасны дуудлага үнэгүй хийнэ, хөршүүд утастай айлдаа орж ярина, дуудуулна.
Багадсан томдсон хувцаснуудаа бие биенийхээ хүүхдүүдэд өгнө. Индүү, дүрдэг плитка, ном айл айлаар дамжсаар сүүлдээ манайх ч билүү гэж бодогдоно. Аав нар шатар нүүнэ, хүүхдүүд шагай тоглоно, хүүхдээ харуулна, цэцэрлэгээс хүүхэд авна. Зүгээр л тийм байх ёстой юм шиг боддог сайхан амгалан тайван үе байж дээ.
Хөргөгчиндөө айлын махыг хадгалцгаана, хоол хийх үед сонгино, сармис хөршүүдээсээ зээлдэх, зээлдүүлэх энүүхэнд. Утас зүү гуйна, нийтээрээ субботник, эргүүл хийнэ. Нэгдэж орцоо цэвэрлэнэ. Айл хүний амь нэг саахалт айлын санаа нэг гэдэг жинхэнэ утгаараа сайхан байсан.
Доод айлын Сэсээр ахынх, дээд айлын Буриад гуайнх гээд учир мэдэхгүй хүүхэд байхдаа зурагт үзэх нэрийдлээр хоолыг нь буудаж явлаа, бид.
Ийм л байсан даа, сайхан цаг. Нээрээ л шинэ хонины гэдсээ тараагаад саванд нь өгөх юмыг горьдоод л гоё сайхан цаг үе байж дээ…
Өнөөдөр бүгдээрээ хөршийнхөөсөө давс гуйж үзэх үү?
}
Шинэ мэдээ
