Г.Мєнхцэцэгийн “Цасны солонго” номонд орсон “Тахир cap” єгvvллэгийг уншигчиддаа хvргэж байна. Ил зуухныхаа дэргэд буйдан сандал дээрээ хэсэг дуг хийчихэж. Ирмэх зуурхан зvvднээсээ нулимс л хулгайлж сэрлээ. Эргэн тойрон бvх юм байсан байрандаа. Инээд алдсан эхнэр хvv хоёрын минь тэр л зураг хажуухан талд ширээн дээр…
Тэнэмэл хvйтэн салхи єрєє бvхнээр дураараа сэлгvvцсэн ханхар том байшин. Vрээд vрээд дуусахгvй эд хєрєнгє надад байвч, цайгаа хувааж уух хань минь, гал манаж vлдэх vр минь надад алга байна. Vхье гэвч vхэж болдоггvй, vхэл хvртэл надаас урвасан орчлонд их талын дунд ёрдойж ємхєрсєн ганц мод адил одоо ч би орь ганцаараа.. Дvvжлvvрийн олсыг толгойдоо углахад, дvvрэн инээмсэглэлээр намайг баяртай гэж vдэх хорвоогийн амьдрал надаас хамааралгvй мэт. Vхсэний минь маргааш ч хvний амьдрал vргэлжилдгээрээ vргэлжилнэ. Тийм учраас эхнэр, хvv хоёрынхоо vхлийг, ямар ч vр ашиггvй хий хоосон зvйл болгохгvйн тулд єнєєдєр би хувь тавилантайгаа эвлэрч тэрсэлдэж амьд яваа юм. Тахир cap шиг тэнvvлчин, гуйлгачин, алт ухагсдын алтны шороог vvрч арав, таван цаасны ашиг горьдон бєхтийж явсан vе минь саяхан, бvр саяхан мэт санагдана. Юу ч vгvй намайг тоож дуслах хєлсийг минь алгаараа арчиж єгч, хайр халамж гэдгийг анх амтлуулсан, амьдрах урам хайрласан хvн бол эхнэр Ханд минь билээ. Тэр цагаас хойш би жинхэнэ “Нинжа” болсон.
Нэг л єглєє ээж бид хоёр чинь хvv чамайгаа олж, тэнгэр цууртал уйлсаар тєрєхєд чинь хагартлаа баярласан аав нь, алтаар vнэг урлуулж єлгийд чинь уяж єгч байсан сан. Бидний нэгэн шинэ амьдрал хvv Золжаргал минь л байв. Зулайг нь vнэрлэн, хацарт нь хацраа нааж, энгэртээ арвагануулж, инээхэд нь баярлан, уйлахад нь сандарч тэвддэг сэн. Хvрз, лоом, жоотууны чулуутай харшилдах чимээ, хvмvvсийн баярлах хєлчvvрхэх дуунаас хаацайлан байж хvvгээ гурван нас хvргэлээ. Ах дvvс, анд найз нараасаа хvртэл харамласан харамчийн харамч аав байлаа. Гутлын ул элээх болсон хvvгээ хараад баярлан, аз жаргалыг vрдээ хурааж байна гэж бодон, амь насаа vл хайрлан хєдєлмєрлєсєн.
Нvдний минь ємнє шороонд даруулж амиа алдах найз нєхдийгєє мєн ч олныг хєдєєлvvлсэн дээ. Энэхvv vхэл гай зовлон биднээс холуур єнгєрч буйд нь битvvхэндээ баярладагсан. Алтан дээр нар тусахад аз жаргал ийм амархан хvрээд ирдэг юм байж гэж, онгирч сагсуурч явсан хорин долоон насны минь тэр л єдєр хаана vлдэв ээ… Аавдаа цай хоол зєєж ээжийнхээ гараас хєтлєн, дэлхийг дайвалзуулан алхах хvv, эхнэр хоёртоо урьд ємнє хэзээ ч олж байгаагvй тийм том олзыг олчихоод єєдєєс нь тосон яаран, яаран гvйж очсон. Эхнэрийнхээ алган дээр амьдрал аз, жаргал болсон алтаа тавих зуурхан… Хаягдсан нийгмээс бvр мєсєн холдож бурхан хvртэл атаархмаар гурвуулаа сайхан амьдарна даа хэмээн бодох агшинд л… Тэнгэр цууртал уйлж тєрсєн хvv минь газрыг доргитол урьд ємнє уйлж байгаагvйгээрээ уйлах нь хажууханд сонсогдовч харахад хаана ч байсангvй. Ойр хавьд минь 20 метр орчим єрємдсєн нарийхан цооног /Алтны судал хайж єрємдєж орхисон нурах аюултай / нvх л байв.
Эвгvй гишгэхэд л шороо нь нурж дарчих гээд, єєрєє орьё гэвч багтахгvй, аргагvйдэхдээ бум бужигнаж, тvм тvжигнэсэн алт ухагчдаас аврал эрэвч зовлонд дасчихсан тэд биднийг vл тооно. Аав минь, ээж минь, алаг vрээ авраач гэх шиг тамираа тасартал чарлах хvvгээ аваръя гэвч аварч чадсангvй. Ангир шувуу аян зам туулах тамир тэнхээгvй болсон vр дэгдээхэйгээ зовоохгvйн тулд иддэгтэй адил, аав нь хvvгээ арван cap тээж тєрvvлсэн эхийн чинь нvдэн дээр буудан хороосон юм. Тас хийх буун дуу часхийн уйлах хvvгийн минь дуу хоёр нэг л цэгт намжсан. Энэ хорвоод намайг ганцаараа vлд гэсэн шиг ээж чинь галзуурч амиа хорлосон доо. Энэ хорвоогийн миний нар тэр л нvхэнд жаргасан даа. Эхлээд ээжийг чинь олсон, дараа нь хvv чамайгаа олсон. Эцэст нь хvvгээ, дараа нь ханийгаа алдсан. Хорвоо єгсєнтэйгээ энэ тэнцvvлж авдаг юм байна. Аав нь амийг чинь алтаар сольсон юм болохоор л єнєєдєр ийм баян байгаа хэрэг. Vхье гэвч vхэж, болдоггvй, vхэл хvртэл надаас урвасан орчлонд их талын дунд ёрдойж ємхєрсєн ганц мод адил одоо ч би “Тахир cap” шигээ орь ганцаараа…
