1998 оны намар. Дуудгай гуай сургуульд сурч буй зээгээ эргэхээр хоёр дахь удаагаа Эрээн хотод хөл тавив. Өндөр өндөр барилга, тасралтгүй зөрж өнгөрөх хүмүүс, өргөн гудамж, олон өнгийн машин унаа энэ бүхнийг хараад Дуудгай гуай нүдэндээ итгэж ядлаа.
Тийм ээ, энэ 55 жилийн өмнөх түүний шав тавьж, нутаг сонгосон газар юм. Яривал бас л их түүх бий.
1954 оны зун. Дуудгай гуай гуравдугаар сумын эрүүл мэндийн төвд ажиллаж байв. Шилийн гол аймгийн эрүүл мэндийн сургуульд гурван жил суралцаад нутагтаа ажиллахаар ирэхэд Дуудгай гуай дөнгөж л хорь гарч байлаа.
Нэгэн өдөр хөтөлгөө морьтой дөрвөн хүн холоос ирж, Дуудгайн үүдэнд буужээ. Тэд сумын дарга, сумын хоёр мэргэжилтэн байв. Тэдний ирсэн зорилго нь газар сонгох.
Тухайн үед Бээжингээс Улаанбаатар хүрэх төмөр зам тавих ажил дөнгөж эхэлж, баруун хошууны Сайхантал суурингаас Улаанбаатар хүрэхэд хилийн өртөө байгуулах шаардлагатай байлаа. Гэтэл газар сонгох нь том асуудал болсон хэрэг. Бээжингээс ирсэн мэргэжлийн хүмүүс яиар тэдний нутгийг мэдэх биш. Иймээс л орон, аймаг, хошуу, сум дамжсаар явж эцэстээ Дуудгай гуайн гэрт иржээ. Сумын удирдлага нь Дуудгайг нутгийн хүн, эрүүл мэндийн ажлаар хөдөө айлаар олон явдаг, газар мэддэг гэж дагуулж ирсэн нь тэр байв.
Ингээд сумаас ирсэн дөрвөн хүний хамт Дуудгай гуай хил дамнасан төмөр замд өртөө сонгохоор явжээ.
– Бид хэд явж байгаад одоогийн давсан нуурын барууханд газар сонгосон юм. Сайхантал-Улаанбаатар хооронд энэ газар л шулуун шугам дээр таарч байна гэж санал нэгтэй үзсэн гэж Дуудгай гуай хуучилж байлаа.
Ингээд хоёр мэргэжлийн хүн багаж хэрэгсэл гаргаж, утас татаж, шаваг тэмдэг тавиад одоогийн Хятад, Монголын хамгийн том боомт, хилийн хот Эрээн хот байраа олжээ. 1968 онд Дуудгай гуай анх удаа Эрээн хотод ирэхэд галт тэрэгний өртөө л төдий байсан бол 1998 онд дахин ирэхэд тэнгэр газрын зөрөөтэй болсон байна.
